Ik ben Manon, ik ben 20 jaar en ik kom uit de Hoeksche Waard. Momenteel zit ik in het derde jaar van de studie HBO verpleegkunde aan de Hogeschool Rotterdam. 

 

Al sinds ik een klein meisje was, wist ik dat ik verpleegkundige wilde worden.  Mijn opa deed vrijwilligerswerk in een verzorgingstehuis en ik ging dan mee om te helpen met het rondbrengen van koffie en thee. Althans in hoeverre we het helpen kunnen noemen, ik was vier en vond kletsen met de mensen veel leuker. 

Naarmate ik ouder werd, kwam ik vaker met de zorg in aanraking. Toen ik 7 jaar was lag mijn oma in het ziekenhuis waar zij helaas is overleden aan darmkanker. In het ziekenhuis waren de verpleegkundigen heel vriendelijk tegen ons, ze legden uit wat er aan de hand was, gaven ruimte voor emoties, boden eten en drinken aan, en we mochten ieder moment vragen stellen. Ook hoe ze omgingen met mijn toen hele zieke oma vond ik mooi om te zien. Ik was nog maar heel jong maar ik denk toch dat deze herinnering mij extra gemotiveerd heeft om verpleegkundige te willen worden. 

 

Mensen kunnen helpen op het moment dat ze het zelf niet meer kunnen lijkt mij het mooiste wat er is. 

 

Toen ik begon aan de opleiding was mijn beeld over verpleegkunde heel anders dan dat het nu is. Mijn beeld bestond eerst uit het idee dat je als verpleegkundige voornamelijk de opdrachten van de arts uitvoert en dat het ziekenhuis

'the place to be'  was voor verpleegkundige. Tijdens de opleiding ben ik erachter gekomen dat je als verpleegkundige zoveel meer doet dan de opdrachten van een arts uitvoeren en dat er ook buiten het ziekenhuis hele mooie verpleegkundige functies zijn.